Je kent ‘m wel. Michael Phelps. Beste zwemmer en Olympiër aller tijden. Van al zijn records sprong die van zijn dertiende gouden medaille tijdens de Olympische spelen in 2016 er het meest uit. Hij verbrak het 2100 jaar oude record van Leonidas van Rodos die sinds 152 voor Christus de enige Olympiër was die twaalf gouden medailles op een individueel nummer op de Olympische Spelen had gewonnen. In totaal shovelde Phelps op vier Olympische Spelen 23 gouden, 3 zilveren en 2 bronzen medailles bij elkaar en schreef daarmee iedereen uit de boeken. Denk jij dat dan ook: hoe deed-ie dat dan, behalve heel hard zwemmen? Ik wel.

Michael had vanaf z’n jonge jaren coach Bob Bowman aan zijn zijde. Het verhaal tussen die twee is prachtig om te lezen. Er sprongen voor mij twee dingen uit die Bowman hem heeft bijgebracht. Phelps had altijd enorm veel stress voor een race. Zijn ouders lagen in scheiding en hij had moeite om met de gepaard gaande spanning te dealen. Bowman gaf zijn moeder een boek met oefeningen om te relaxen. Hij vroeg haar om Michael er iedere avond hardop uit voor te lezen. Een van de scripts was: “Bal je hand tot een vuist. Spreid je hand dan langzaam open en stel je voor dat alle spanning als sneeuw voor de zon verdwijnt.” Tijdens deze sessies ontspanden alle delen van zijn lichaam en viel hij rustig in slaap. Na verloop van tijd stapte hij volkomen relaxed voor iedere race op het startblok.

Bowman was ervan overtuigd dat routines de kern waren van overwinningen. Routines zouden hem mentaal de sterkste zwemmer in ieder zwembad maken. Het enige wat hem te doen stond was om Phelps aan te leren wat niets met zwemmen te maken had: het creëren van een sterke mindset.

Toen Phelps een tiener was, kreeg hij van Bowman een videoband waarop de visualisatie stond van de perfecte race. Hij kreeg de opdracht om die iedere avond en ochtend te bekijken. De krachtige afsprong van het startblok, de slow motion van zijn lange, krachtige slagen, het meest atletische keerpunt en een feilloze aankomst. Tot in ieder detail doorleefde hij met alle zintuigen de perfecte race in het hier en nu. Het duurde niet lang of hij kon ieder detail met zijn ogen dicht dromen.

Bij iedere wedstrijd schreeuwde Bowman vanaf de kant: “Zet je video aan!” Het werkte. Phelps werd rap sneller. Het enige wat Bowman voortaan nog hoefde te doen was ‘t hem voor de wedstrijd toe te fluisteren: “Zet je video aan.” Zo leerde Bowman hem het principe aan van kernroutines. Michael zette dat door in een hele set nieuwe gewoontes. Als je ‘m vroeg wat er voor een wedstrijd in zijn hoofd omging, was zijn antwoord: “Niets.” Hij volgde een stringent programma. Zijn routines namen het over. Altijd dezelfde stretches gevolgd door altijd dezelfde warming-up in het zwembad. Dat deed hij precies zoals hij het had uitgedacht en zich had voorgesteld. Zijn headset speelde altijd dezelfde muziek. Aan de rand van het zwembad stapte hij op het startblok nadat zijn naam werd omgeroepen en stapte er daarna meteen weer vanaf. Vervolgens zwaaide hij drie keer met zijn armen en nam in alle rust voor de tweede keer plaats op het startblok. Vanaf zijn twaalfde jaar heeft hij deze routines zonder onderbreking uitgevoerd.

Tijdens de spelen van Bejing in 2008 startte Phelps op de 200 meter vlinderslag. Na 25 meter ging het al fout. Zijn zwembril zat vol met water en hij zag op slag geen hand meer voor ogen. Maar hij bleef rustig. Bowman had hem tijdens trainingen geleerd in het pikkedonker te zwemmen. Phelps wist exact hoeveel slagen hij per baan nodig had en versnelde zelfs. Hij speelde zijn videoband af. Bij aankomst hoorde hij het publiek juichen maar wist niet zeker of het voor hem was. Hij keek op het scorebord en naast zijn naam stond WK. Een wereldrecord en zijn tiende gouden medaille waren een feit.

Na de race vroeg een verslaggever hoe het voor hem was om blind te hebben gezwommen. Phelps antwoordde: “Het ging precies zoals ik het me had voorgesteld.”

Nou ben je intelligent genoeg om de link te maken en dit verhaal over jouw operationele bestaan te leggen. Ik hoef voor de sales pro die jij bent natuurlijk niet te vragen of jij ook zo je voorbereidingen en routines hebt waarmee je winnen als innerlijk proces in je hersenpan hebt gemonteerd. Toch?

Bron: The Power of Habit: Why We Do What We Do in Life and Business van Charles Duhigg.