Kerst is een event waarbij ik altijd even reflecteer of ik nog steeds doe wat ik leuk vind. Of ik alles uit de kast haal, whatever de kast may be. Of ik echt blij kan zijn met wat er achter me ligt, mocht ik ter plekke dood neervallen. Gewoon, even kritisch kijken naar de kwaliteit van m’n dagen en perceptie over de invulling van mijn reservetijd in dit fenomenale leven; of ik zonder angst kan genieten van wat zich voordoet. Because fear is the only thing that is holding us back. Right, om in je eigen licht te gaan staan, held! Theatrale shit, maar daar is ’t tenslotte Kerst voor, nietwaar? Nou ja, het gaat me om het begrip reservetijd. Een definitie van reserve is het ‘liquide bezit wat achter de hand wordt gehouden voor gebruik in de toekomst’. Klinkt me eigenlijk meteen te Calvinistisch, dus direct door naar de Urban Dictionary, in dat geval. Liquid wordt daarin geduid als "freaking cool, amazing, mind blowing, awesome". En time krijgt de betekenis ‘nature's way of keeping everything from happening all at once’. Kijk, daar kan ik meer mee. I ❤ straattaal. Reservetijd. Laat me het even platslaan tot freaking awesome, happening now. Jaha, ‘nu’ is wel een dingetje. In de zomer van 2018 schreef ik in een middag mijn 5² Lifehacks. En in de 25e en laatste, The Power of Now, refereer ik aan het zonder ruis aanwenden van je onvoorstelbare vermogens. En ruis is er nooit in het nu. Of nu is altijd zonder ruis, zo je wilt. “Want alleen in het verleden en de toekomst komt angst en zorg voor. Dat is de mind in progress die je waarschuwt voor iets wat er niet is.” BAM 👊🏼 Freaking awesome zit uitsluitend in het nu, man. Zie je ‘m?

Ondanks dat het begrip reservetijd bij velen meteen iets melancholisch oproept, voelt het bij mij heel 禪. Ik ben de diepere betekenis van reservetijd gaan ervaren na de diagnose kanker, het jarenlang (door)leven van en met een trauma, de transformatieve extase van een bijna-dood ervaring en de hallucinaire beleving van ultimate freedom tijdens mijn meest recente Ayahuasca-sessie, in september van dit jaar. En alles is te herleiden naar angst en beven versus het leven leven. Want live life to the fullest is niet alleen een recht maar vooral een verantwoordelijkheid. En je hoeft geen kanker te hebben gehad of trauma te hebben doorleefd om jezelf te realiseren dat een denkbeeldige pacman iedere dag een stuk van de rest van je leven afhapt. Bij mij, bij jou, bij iedereen. En niemand weet hoe groot die hap op het totaal is. Het kan morgen maar zo de helft zijn en ook 1/18.000e, als je nog 50 jaar te gaan hebt. You don’t fucking know! Dus leef je beste leven, grab the bull by the horns, ga er vol voor, geef alles wat je hebt, doe je ding (als dat je taal is), face the fear and do it anyway, maar laat ’t niet lopen. Het ergste wat je kan overkomen is dat iets niet meteen lukt. Hallelujah, wat erg, zeg. En dan doe je het nog een keer. En nog een keer, net zolang totdat je bent waar je wezen wilt. En – zoals ik vaker schertsend schrijf – als je tevreden bent met de status quo en stilletjes hoopt dat alles blijft zoals het is, ben je een uitgedoofde ziel. Because life’s too short to tolerate anything that doesn’t move you closer to your goals. We staan op de grens van een nieuw decennium. Laat ‘m epic zijn. Voor jezelf en iedereen die je ontmoet. Gewoon, omdat je ‘t waard bent en zij ‘t zijn. Peace, my friend! 😇

De foto in de header heeft zoals ongebruikelijk alles te maken met het thema: Live Life 2 the Fullest. Dineren bij de onvergetelijke host G.P. Cremonini van Ristorante Riviera aan de Fondamenta Zattere Al Ponte Longo, 1473 in Venezia is de gastronomische hemel op aarde. Het is een plek waar ik graag de verbondenheid vier. Want wat is er mooier dan dat, amigo?

Abonneer je op de Royal Dutch Updates. Iedere vrijdag bij het wakker worden: food for thought & food for action. Het grootste risico wat je loopt is dat je meer gaat verkopen. Waarvan akte.