Mijn goede vriend Ab Klink heeft vandaag de voorpagina van de NRC gehaald. Hij onderhandelt over de terugverkoop van ongebruikte vaccins tegen de Mexicaanse griep. Hij had vorig jaar 34 miljoen spuiten besteld en heeft er nu nog 19 miljoen in de kelders van het ministerie van Volksgezondheid in Den Haag liggen. Ab wil nu allle overtollige spuiten retour afzender shippen en onderhandelt zich als demissionair minister een versuffing om zoveel mogelijk van de 300 miljoen teveel uitgegeven belastingeuro’s te kunnen redden.

Omdat ik regelmatig in het Haagse rondloop en bekend sta als in te huren dealmaker werd ik begin vorig jaar ontboden in Ab’s catacomben. Hij onderhandelde met een handjevol faramceutische schavuiten over vaccins tegen een naderend onheilsvirus en kon wel wat hulp gebruiken.

Nou weet ik dat de gemiddelde virusexpert door de farmaceuten goed wordt gefund om een klein griepje op basis van wetenschappelijke wartaal op te blazen tot een mondiale epidemie. Dat werd deze keer de Mexicaanse griep genoemd, die kon worden bezworen door een vaccinpatentje, waar twee farmaceuten zich volledig aan te buiten hadden geproduceerd.

Ik heb Ab in een korte pitch toegelicht dat ik de farmaceuten al ettelijke malen met succes bespeeld had, noemde een handjevol bekende namen van executives en beloofde hem minstens 100 miljoen besparing. Ik stelde wat kritische vragen, zoals waarom hij zich zo had vergaloppeerd op het aantal (WTF, twee keer zoveel spuiten als inwoners), over het bizar premature tijdstip van bestellen, of z’n aanbrengfee goed was gemaskeerd en last but not least of-ie een gerelateerd marketingbudget bij de pillenboeren had bedongen om een collectieve volksangst te kunnen ontketenen. Want zonder angst laat niemand onder de 70 vrijwillig een spuit in de bil zetten. Dat vond de christendemocraat zulke briljante inzichten dat-ie meteen naar mijn tarief vroeg. Ik bevond me pardoes in de closing fase. Op mijn vraag of hij een positief besluit zou nemen als we het eens zouden worden over de rekening, antwoordde hij zonder nadenken: "Nou en of; ik ben onder de indruk van uw creativiteit."

Enfin, ik begon met mijn garantie: minstens 100 miljoen besparing en ik zou dit keer de voor mij zeer ongebruikelijke uitzondering maken om mijn diensten op no-cure-no-pay basis aan te bieden. Ik ben wars van eenzijdige commitments, maar zei hem dat ik toch niet meer dan twee gesprekken dacht nodig te hebben om de deal rond te krijgen. Ab vroeg instemmend naar de hoogte van mijn fee. Nah, 2% van de besparing. Zijn eerste reactie zal ik nooit vergeten: "Zo, u lijkt wel een bankier!" Nou, meneer Klink, er is één heel belangrijk verschil tussen mij en een bankier: mijn bonussen zijn gebaseerd op voor mijn klanten gerealiseerde winsten. En niet op narcistische beloningen die ik in het bijzijn van een handjevol snurkende commissarissen heb afgedwongen.

Ab vond het outrageous. Hij kon in de Kamer en tegenover zijn kiezers niet verantwoorden dat hij iemand een miljoen per gesprek zou betalen. Ook niet als hij aan kon tonen dat de deal het land 100 miljoen had opgeleverd. Op mijn vraag of hij het zich wel kon veroorloven om een miskleun van meer dan 100 miljoen te maken, was zijn antwoord veelzeggend: "Nou, dat is aan de orde van de dag, meneer Diepeveen. Maar u moet begrijpen dat grote bedragen uitbetalen een stuk lastiger is dan ze te blunderen."

Ik heb vandaag de voicemail van Ab ingesproken. Dat ik de komende week graag 2 middagen voor ‘m in mijn agenda vrijmaak en dat hij zich mijn voorstel vast nog wel kan herinneren. Aangezien Ab persoonlijk baat heeft bij het resultaat, verwacht ik dat mijn fee niet op onoverkomelijke bezwaren zal stuiten.